ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ
Ολοκληρώθηκε την Κυριακή 20 Μαρτίου το ενδέκατο Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Συνέδριο. Από την πλευρά των διοργανωτών στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία. Το ιστορικό Ζάππειο Μέγαρο φόρεσε τα καλά του και δέχτηκε ένα τεράστιο πλήθος εισηγητών και κοινού. Πράγματι, σε ορισμένες στιγμές ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος. Σύμφωνα με τους ίδιους, μερικά μόνο μελανά σημεία υπήρχαν: Ορισμένοι που δεν καταλαβαίνουν από δημοκρατία και απέτρεψαν την ομιλία του Ν.Σηφουνάκη που εκπροσωπούσε την κυβέρνηση, πολλοί «τσαμπατζήδες» που αρνήθηκαν να πληρώσουν τη συμμετοχή τους και μερικές στιγμές «εξάρσεων» που δεν μπόρεσαν να κατασταλούν από την οργανωτική επιτροπή. Αμαρτήματα στα οποία ομολογούμε ότι εμείς συμμετείχαμε συνειδητά και χωρίς τύψεις.
Και αυτό γιατί υπάρχει και μια άλλη άποψη. Και αυτή δεν την αισθανόμαστε μόνο εμείς αλλά φαίνεται να εκφράζει και ένα μεγάλο κομμάτι συναδέλφων που βρέθηκε στο συνέδριο και, ανοιχτά ή μη, δυσανασχετούσε. Το βασικό ερώτημα είναι ποιο ήταν το στίγμα και η φυσιογνωμία του συνεδρίου; Ποια η προσφορά του είτε ως προς τη μελέτη της αρχιτεκτονικής και της πόλης, είτε ως προς το επάγγελμα του αρχιτέκτονα, που ήταν και ο τίτλος του; Άφησε κάποια παρακαταθήκη, όπως σε μεγάλο βαθμό έχει συμβεί με παλαιότερα συνέδρια; Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κάποιες σκέψεις για το 11ο Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Συνέδριο»