σε στυλ «να μην ξεχνιόμαστε» …
…γιατί η πιο σύγχρονη τάση στην Αρχιτεκτονική είναι μάλλον η υποχρέωση να ξεχνάμε και να ξεχνιόμαστε:
Ως φοιτητές Αρχιτεκτονικής τείνουμε να ξεχάσουμε ότι η Αρχιτεκτονική – εκτός από αντικείμενο σπουδών και μία ενδιαφέρουσα ενασχόληση – είναι κυρίως ένα αντικείμενο εργασίας. Αλλά και να ξεχάσουμε τι σημαίνουν δωρεάν σπουδές, επειδή δεν πληρώνουμε (ακόμη) στην είσοδο των Σχολών μας, όπως κάνουμε για τα απαιτούμενα υλικά, τις μεταφορές, τη σίτιση και τη στέγασή μας. Να ξεχάσουμε τι σημαίνουν πανεπιστημιακά ιδρύματα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των αρχιτεκτονικών σπουδών σε όλα τα επίπεδα.
Ως απόφοιτοι Αρχιτεκτονικής τείνουμε να ξεχάσουμε αυτό που σπουδάσαμε, θεωρώντας ως συνήθη κατάληξη των σπουδών την ανεργία και ως «επαγγελματική αποκατάσταση» οποιαδήποτε απασχόληση σε κάθε είδους «πόστο», με μισθούς πείνας και ξεχασμένα εργασιακά δικαιώματα, ή ακόμα χειρότερα τις κάθε είδους πρακτικές ασκήσεις και δοκιμαστικές περιόδους, ακόμα και απλήρωτοι, χάριν της προϋπηρεσίας. Και να ξεχάσουμε όλο εκείνο τον πλούτο των συζητήσεων, των προσωπικών και συλλογικών αναζητήσεων και των αγωνιστικών παρακαταθηκών από τα «φοιτητικά», λες και τα περάσαμε ως φυσικό σύμπτωμα μίας μετεφηβικής ασθένειας.
Σε μία περίοδο γενικευμένης ανασφάλειας, το πιο επικίνδυνο όμως είναι να ξεχάσουμε, ως φοιτητές ή απόφοιτοι, ότι εκτός από Αρχιτέκτονες, είμαστε εν δυνάμει εργαζόμενοι. Και ότι έχουμε περισσότερες κοινές αναφορές, κοινά προβλήματα, αλλά και κοινά συμφέροντα με τους φοιτητές, τους εργαζόμενους και τους άνεργους όλων των άλλων κλάδων, παρά με τον αρχιτέκτονα μεγαλοεργοδότη μας, τον Καλατράβα, τη Ζάχα, ή τον Τομπάζη. Κι έτσι να ξεχάσουμε ότι έχουμε να αλλάξουμε έναν ολόκληρο κόσμο, όχι επειδή είμαστε οι θεοί, αλλά επειδή είμαστε ακριβώς το αντίθετο (όπως έλεγε κι ο Μαρξ). Συνεχίστε την ανάγνωση του «1η Συνάντηση Νέων Αρχιτεκτόνων στον Ξενώνα «Στάμου Στούρνα», Άλλη Μεριά Πηλίου, 23-25 Αυγούστου 2013″