επιστροφή στο πατρικό

Αυξάνονται συνεχώς οι νέοι που υποχρεώνονται να επιστρέψουν στην οικογενειακή εστία μη μπορώντας να αντεπεξέλθουν οικονομικά στην ενοικίαση και τη συντήρηση ενός διαμερίσματος. Σύμφωνα με τη Eurostat, το 2016, το ποσοστό των νέων 25-34 χρόνων που ζούσαν με τους γονείς τους ήταν 55% ενώ το αντίστοιχο του 2008, ήταν 48,2%. Πρόκειται για παιδιά-μεσήλικες που ως άνεργοι ή χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι αναγκάζονται να επιστρέψουν στο πατρικό τους σπίτι, βιώνοντας μια προσωπική, λιγότερο ή περισσότερο προσωρινή, ήττα. Κάποιοι δεν έφυγαν ποτέ από το πατρικό, άλλοι γεύτηκαν την ομορφιά και τη χαρά να δοκιμάσουν να ορίσουν τη ζωή τους κι αναγκάζονται τώρα σε οπισθοχώρηση, με κουτσουρεμένες προσδοκίες. Οι δε συγκάτοικοι-γονείς λογικά δεν ευχαριστιούνται την αναγκαστική συγχώνευση των οικογενειών και τη συνεχή παράταση της ήδη καθυστερημένης ανεξαρτητοποίησης των ίδιων και των παιδιών τους. Η δυνατότητα άλλωστε του να επιλέγει ο άνθρωπος με ποιους θα συμβιώνει, όπως και κάθε δυνατότητα ορισμού της ζωής του, αποτελεί κατάκτηση ελευθερίας ιστορικής σημασίας. Υπό αυτή την έννοια, η σημερινή αναγκαστική διεύρυνση της οικογένειας που υπαγορεύεται από την ανάγκη της επιβίωσης είναι μια οπισθοδρόμηση επίσης ιστορικής σημασίας. Αν κι έχει μάλλον μόλις αρχίσει. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ζητήματα κατοικίας στη συγκυρία της κρίσης: «Ni gente sin casa, ni casas sin gente»»

Παραθέτουμε εδώ πρόταση ψηφίσματος για τον λεγόμενο «Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων» (ΕΝΦΙΑ) την οποία καταθέσαμε σαν ΑΚΕΑ στη Γενική Συνέλευση του τμήματος Αττικής του ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ που έγινε την Τρίτη 11 Νοέμβρη στο αμφιθέατρο του ΤΕΕ. Δυστυχώς, λόγω της αφόρητης γραφειοκρατικής – τυπολατρικής διαδικασίας της Συνέλευσης δεν στάθηκε δυνατόν να συζητηθεί.

Ωχριά το ΕΕΤΗΔΕ -γνωστό και ως χαράτσι- μπροστά στον τρόμο του –μόνιμου πλέον- ΕΝΦΙΑ. Είναι τόσος ο τρόμος, που ο φτωχός λαός μας απλά στήθηκε στις ουρές να τον πληρώσει, ελλείψει ενός συγκεκριμένου και μαζικού καλέσματος ανυπακοής και μη πληρωμής του. Πρόκειται για ένα φόρο, η διαστροφή του οποίου φαίνεται ήδη από την πρώτη σελίδα του Ν.4223/13, αφού όχι απλά επιβάλλεται στην ιδιοκτησία από το πρώτο τετραγωνικό, αλλά και στο δικαίωμα οιονεί νομής, δηλαδή στους ιδιοκτήτες «αέρα», ή στην χρήση θέσης στάθμευσης, στην ιδιόκτητη επαγγελματική στέγη καθώς και σε όλη την αγροτική γη. Πόσο μάλλον στα μη ηλεκτροδοτούμενα, ημιτελή και λοιπά κτίσματα ανεξαρτήτως χρήσης.

Πρόκειται για ένα φόρο οριζόντιο, στον οποίο υπόκεινται όλοι όσοι έχουν δικαίωμα σε ακίνητο και ανεξάρτητα από τη φοροδοτική τους ικανότητα ή από την παραγωγή εισοδήματος από αυτά. Το δε άδικο και ταξικό του νόμου αυτού αποδεικνύεται πολύ περισσότερο από τις εξαιρέσεις του, οι οποίες δεν αφορούν ευπαθείς οικονομικά και κοινωνικά ομάδες, αλλά Α.Ε επενδύσεων σε ακίνητα, ΜΚΟ, την εκκλησία και λοιπά ευαγή ιδρύματα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Πρόταση ψηφίσματος για τον ΕΝΦΙΑ»