Στις 14/7, στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο έλαβε χώρα η εκδήλωση με τίτλο «Μεγάλος Περίπατος: στόχοι, επιπτώσεις και το δικαίωμα στην Αθήνα», η οποία διοργανώθηκε από την Αριστερή Κίνηση Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων (ΑΚΕΑ) και την Ενωτική Αριστερή Πρωτοβουλία Πολεοδόμων-Χωροτακτών (ΕΑΠ-ΠοΧ). Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με μεγάλη μαζικότητα.
Κατηγορία: Επιστημονικές εισηγήσεις
Μια διδακτική ιστορία για το κέντρο της Αθήνας
Το παρακάτω κείμενο αποτέλεσε την εισήγηση της Μαρίας Μάρκου στην εκδήλωση «Μεγάλος Περίπατος: Στόχοι, επιπτώσεις και το δικαίωμα στην Αθήνα», που έγινε την Τρίτη 14 Ιουλίου στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο. Η εισήγηση βασίζεται σε παλιότερα δημοσιεύματα της εισηγήτριας στον «Δρόμο της Αριστεράς», φύλλο 330-331.
Μαρία Μάρκου, επίκουρη καθηγήτρια Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ
Ο δήμαρχος της Αθήνας ανακοίνωσε την κατεπείγουσα εφαρμογή μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας οχημάτων στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, μέτρων προσωρινών και πιλοτικών και με μιαν αύρα δημιουργικού αυτοσχεδιασμού όπως μάθαμε, για να συμβάλλει στην αντιμετώπιση της πανδημίας από τον κορωνοϊό. Το θέμα ήταν να «ανακτήσει» δημόσιο χώρο διευρύνοντας πεζοδρόμια, δημιουργώντας ποδηλατοδρόμους και πεζοδρόμους και ενισχύοντας το πράσινο, ώστε να πετύχουμε την «κοινωνική αποστασιοποίηση» στον ιστορικό πυρήνα της πόλης – μιας και ο υπόλοιπος δήμος με τις αφάνταστες πυκνότητες πληθυσμού, τα ανύπαρκτα ή αδιάβατα πεζοδρόμια και το μινιμαλιστικό πράσινο δεν την έχει τόσο ανάγκη την αποστασιοποίηση. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μια διδακτική ιστορία για το κέντρο της Αθήνας»
Ενάντια στην πολεοδομία των ξενοδόχων, οι διαδηλώσεις κλείνουν δρόμους αλλά ανοίγουν περάσματα
Το παρακάτω κείμενο αυτό αποτέλεσε την εισήγηση εκ μέρους της Ενωτικής Αριστερής Πρωτοβουλίας Πολεοδόμων – Χωροτακτών (ΕΑΠ-ΠοΧ), στην εκδήλωση «Μεγάλος Περίπατος: Στόχοι, επιπτώσεις και το δικαίωμα στην Αθήνα», που έγινε την Τρίτη 14 Ιουλίου στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο.
Αλεξάνδρα Λινάρδου, πολεοδόμος-χωροτάκτης, ΥΔ Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, μέλος της ΕΑΠ-ΠοΧ
Μιας και η προηγούμενη εισήγηση ήταν πλήρως κατατοπιστική στα αμιγώς πολεοδομικά χαρακτηριστικά του μεγάλου περιπάτου και έχει δημιουργήσει μία βάση για το τι σημαίνει αυτή η παρέμβαση, θα ήθελα να μετατοπίσω την συζήτηση στα ζητήματα που σχετίζονται με πιο έμμεσο τρόπο στην σημερινή κουβέντα και να μιλήσω όχι μόνο ως πολεοδόμος αλλά ως άτομο που αναγνωρίζει τη σημασία των διεκδικήσεων στον δρόμο. Θα ήθελα λοιπόν να θέσω ζητήματα που έχουν αφενός να κάνουν με το:
- πως οι κάτοικοι των πόλεων εν τέλει έχουν λόγο στη διαμόρφωσή τους και του
- ρόλου των πόλεων ως πεδία διεκδικήσεων σε διάφορα επίπεδα.
Δηλαδή κατά πόσο έχουν δικαίωμα στη πόλη. Ή κατά πόσο έχουν ίσο δικαίωμα στην πόλη.
Μεγάλος Περίπατος: Εξευγενισμός, τουριστικοποίηση και το δικαίωμα στην πόλη
Στο ακόλουθο άρθρο επιχειρείται μια εφ’ όλης της ύλης ανάλυση και κριτική των στοχεύσεων και των επιπτώσεων του Μεγάλου Περιπάτου. Το κείμενο αυτό αποτέλεσε την εισήγηση εκ μέρους της ΑΚΕΑ στην εκδήλωση «Μεγάλος Περίπατος: Στόχοι, επιπτώσεις και το δικαίωμα στην Αθήνα», που έγινε την Τρίτη 14 Ιουλίου στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο.
Τι είναι ο Μεγάλος Περίπατος;
Ο Μεγάλος Περίπατος είναι ένα σύνολο παρεμβάσεων στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας το οποίο περιλαμβάνει δύο σκέλη:
- Την πεζοδρόμηση (περιοχές «ελεύθερες από Ι.Χ.») του εμπορικού τριγώνου, της Πλάκας και του Μοναστηρακίου
- Την παρέμβαση στους οδικούς άξονες που περιβάλλουν τον παραπάνω θύλακα, στην κατεύθυνση της μείωσης της κίνησης των αυτοκινήτων, με διάφορες διαβαθμίσεις, από την πλήρη πεζοδρόμηση έως την διεύρυνση των πεζοδρομίων.
Σε υπεράσπιση της πλατείας (και ειδικά του Αϊ Γιάννη)
γράφει ο Θάνος Ανδρίτσος, αρχιτέκτονας – πολεοδόμος, πρώην Δημοτικός Σύμβουλος Αγίας Παρασκευής με το «Φυσάει Κόντρα», μέλος του ΔΣ του ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ με την Αριστερή Κίνηση Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων
Το παρόν άρθρο αποτελεί μια εκτενέστερη εκδοχή του κειμένου με τίτλο « Τι κρύβεται πίσω από τα σχέδια «ανάπλασης» που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 16 Μαΐου 2020.
Τις προηγούμενες βδομάδες ακούστηκαν πολλά για την Αγία Παρασκευή και την πλατεία του Αϊ Γιάννη (γνωστή και ως πάνω πλατεία). Για λόγους συντομίας, αυτό το κείμενο δεν θα σταθεί στο κάλεσμα των ΜΑΤ και τα γεγονότα που ακολούθησαν, ούτε στην πρωτοφανή στοχοποίηση της δημοτικής παράταξης του Φυσάει Κόντρα, της εκπροσώπου του Μελίνας Αλεφαντή, και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (για την οποία, η ίδια μίλησε εκτενώς σε συνέντευξή της στη LIFO). Το κείμενο αυτό θέλει να υπερασπιστεί την πλατεία, γενικώς, και την πλατεία του Αϊ Γιάννη ειδικώς. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Σε υπεράσπιση της πλατείας (και ειδικά του Αϊ Γιάννη)»
Mumbai: εκδοχές κατοίκησης σε μια ινδική μεγαλούπολη
Του Γιώργου Παπαγκίκα, αρχιτέκτονα, ΥΔ Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, μέλους της Αριστερής Κίνησης Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων
Η ακόλουθη εισήγηση παρουσιάστηκε στα πλαίσια της ημερίδας «Προσεγγίζοντας τον κατοικημένο χώρο με τον τρόπο της Μαρίας Μάντζαρη». Επιχειρεί μια έρευνα του ζητήματος της κατοικίας, επικεντρώνοντας στο πως αυτή εντοπίζεται στην πόλη του Mumbai.
Το Mumbai είναι μια από τις πόλεις των πιο ακραίων αντιθέσεων αναφορικά με τις εκδοχές κατοικίας. Η εισήγηση θα επιχειρήσει να αναδείξει το φάσμα τους, που εκτείνεται από ουρανοξύστες-αποκλειστικές κατοικίες για μία οικογένεια, έως τον μεγάλο πληθυσμό των αστέγων της πόλης.
Εν συνέχεια, θα επικεντρωθεί στις παραγκουπόλεις και θα επιχειρήσει μια προσέγγιση των πρακτικών κατοίκησης τους. Θα περιγράψει τη σχέση τους με την ευρύτερη πόλη και τη διαμόρφωση της ταυτότητάς της, καθώς την ενδεχόμενη ενίσχυση από μέρους τους συγκεκριμένων αστικών συμπεριφορών.
Οι συνοδευτικές φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον αρθρογράφο τον Ιανουάριο του 2014. Από αυτές εξαιρούνται 11, στις οποίες αναφέρεται η πηγή.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Mumbai: εκδοχές κατοίκησης σε μια ινδική μεγαλούπολη»Δευτέρα 4/5, 6:00μμ: Συγκέντρωση στην Βουλή ενάντια στο νομοσχέδιο «εκσυγχρονισμός περιβαλλοντικής νομοθεσίας»
Το παρακάτω άρθρο αποτελεί μια συνοπτική αλλά επεξηγηματική κριτική προσέγγιση των σημαντικότερων διατάξεων του νομοσχεδίου «εκσυγχρονισμός της περιβαλλοντικής νομοθεσίας» το οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί με συνοπτικές διαδικασίες να ψηφίσει τις επόμενες μέρες.
Ενάντια στο αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο καλούμε κι εμείς ως ΑΚΕΑ, μαζί με δεκάδες συλλογικότητες και φορείς, σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας (τηρώντας τους κατάλληλους κανόνες προστασίας), τη Δευτέρα 4 Μαΐου, στις 18:00, έξω από την Βουλή.
Το νομοσχέδιο με τίτλο «εκσυγχρονισμός περιβαλλοντικής νομοθεσίας» κατατίθεται εσπευσμένα στην Βουλή, η οποία λειτουργεί με ειδικούς όρους λόγω πανδημίας, μετά από σύντομη και απολύτως προσχηματική διαδικασία δημόσιας διαβούλευσης, με πολλά περισσότερα άρθρα από αυτά που περιλαμβάνονταν στη διαβούλευση και έχοντας απέναντί του το σύνολο των περιβαλλοντικών οργανώσεων, θεσμικών και μη θεσμικών, και την υποστήριξη των οργανώσεων των επιχειρηματιών και των λόμπυ της «πράσινης ανάπτυξης» και των εξορύξεων. Η κεντρική ιδέα του νέου περιβαλλοντικού νομοσχεδίου θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εξής: το νομοσχέδιο δεν προστατεύει το περιβάλλον από τις επιπτώσεις που μπορεί να του προκαλούν διάφορες επενδύσεις αλλά προστατεύει τις επενδύσεις από τις επιπτώσεις που μπορεί να τους προκαλεί το αίτημα προστασίας του περιβάλλοντος. Μειώνει, με άλλα λόγια, όχι τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των επενδύσεων αλλά τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις στις επενδύσεις. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Δευτέρα 4/5, 6:00μμ: Συγκέντρωση στην Βουλή ενάντια στο νομοσχέδιο «εκσυγχρονισμός περιβαλλοντικής νομοθεσίας»»
Δημόσιοι χώροι στην εποχή της πανδημίας: από την απαγόρευση στην υπεράσπιση
Ροδούλα Κουμπάκη, Ξανθιππη-Μυρτώ Μακρη, Αλέξανδρος Μπιζέλης, Χρήστος Θεοδωρίδης
Αναδημοσιεύουμε εδώ το ενδιαφέρον συλλογικό κείμενο φοιτητριών και φοιτητών από το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Πολεοδομία-Χωροταξία» της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Δείτε περισσότερα στη σελίδα «Για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου» στο facebook.
Από τη στιγμή που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας χαρακτήρισε τον ιό του Covid-19 ως πανδημία, κυβερνητικοί εκπρόσωποι – media – συστημικοί διανοούμενοι μας διατρανώνουν ξανά και ξανά ότι, «ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις» (αφήνοντάς μας να ελπίζουμε ότι θα είναι για μικρό διάστημα), αλλά και, πιο χαμηλόφωνα, ότι «τίποτα δεν θα είναι το ίδιο με πριν». Φαίνεται ότι την ώρα που υπάρχει η πραγματική απειλή της πανδημίας για την κοινωνική βάση, οι κυρίαρχες τάξεις και οι κυβερνήσεις τους προσπαθούν μεν να διαχειριστούν την εξάπλωση του ιού στο σήμερα, αλλά με τρόπους και πολιτικές διαχείρισης που κοιτάνε κυρίως στο αύριο, στη διαιώνιση και επέκταση των σχέσεων εκμετάλλευσης και πειθάρχησης. Η εργασιακή επισφάλεια και τα ξεχειλωμένα ωράρια (με ή χωρίς τηλεργασία), η ηλεκτρονική παρακολούθηση και η αστυνομική καταστολή, οι περικοπές των δικαιωμάτων των φυλακισμένων και ο εγκλεισμός των μεταναστών – προσφύγων μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η μετατροπή μιας σειράς υπηρεσιών και δραστηριοτήτων (που διεξάγονταν με φυσική αλληλεπίδραση) σε ψηφιακές – διαδικτυακές, είναι οι συνιστώσες της προϋπάρχουσας πολιτικής, που με το άλλοθι της πανδημίας επιταχύνεται, με τις κοινωνικές αντιστάσεις σε βαριά ασθένεια… Συνεχίστε την ανάγνωση του «Δημόσιοι χώροι στην εποχή της πανδημίας: από την απαγόρευση στην υπεράσπιση»
Τι γίνεται με την πόλη σε καιρούς φυσικής απομόνωσης; Με αφορμή την Αίγλη Ζαππείου
Δημοσθένης Χούπας *
Το Κεντρικό Συμβούλιο Νεότερων Μνημείων καλείται -εν μέσω υγειονομικής κρίσης- να εγκρίνει την υπαγωγή σε ρύθμιση αυθαιρέτων των εκτεταμένων αυθαιρεσιών στο αναψυκτήριο της Αίγλης στον κήπο του Ζαππείου. Θα νομιμοποιηθούν σκαναλωδώς αυθαίρετες επεκτάσεις και τραπεζοκαθίσματα που παράγουν υπερκέρδη εντός ενός μεγάλης αξίας αρχαιολογικού χώρου και ιστορικού τόπου στο κέντρο της Αθήνας, με πλήθος μνημεία στον περιβάλλοντα χώρο; Το παρόν άρθρο σχολιάζει και επιχειρεί να γενικεύσει τα ερωτήματα που προκύπτουν.
Σπουδαία εποχή αυτή που εισέβαλε θριαμβευτικά στην παγκόσμια ζωή του ανθρώπου…!! Αλλά εκτός των άλλων τρομακτικών παραμέτρων γίνεται και «Λυδία λίθος» για όλες τις αξίες που έκτισαν οι κοινωνίες μας, ιδίως τα τελευταία χρόνια της «πολιτισμένης ευμάρειας» ή όπως αλλιώς βαφτίστηκε η καπιταλιστική μονοκρατορία τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως, οι συνθήκες εξαίρεσης έστω και συγκυριακά σε άλλα ζητήματα στοχεύουν. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Τι γίνεται με την πόλη σε καιρούς φυσικής απομόνωσης; Με αφορμή την Αίγλη Ζαππείου»
100 ανθεκτικές πόλεις: μια ευγενική χορηγία του Ιδρύματος Rockefeller
Της Άλκηστης Πρέπη, αρχιτεκτόνισσας, ΥΔ Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, μέλους της Αριστερής Κίνησης Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων
Το παρόν άρθρο εξετάζει την έννοια της αστικής ανθεκτικότητας μέσα από τα παραδείγματα διάφορων πόλεων ανά τον κόσμο, στις οποίες εφαρμόστηκε το πρόγραμμα 100 Resilient Cities του ιδρύματος Ροκφέλερ, μεταξύ των οποίων η Νέα Ορλεάνη, η Ραμάλα και το Τελ Αβίβ, η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη. Αποτελεί μία κριτική της έννοιας της ανθεκτικότητας στον σχεδιασμό και την διακυβέρνηση των πόλεων, η οποία αναδεικνύεται σε εργαλείο προσαρμογής των κατοίκων τους -και ειδικά των χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων- φυσικοποιώντας κοινωνικά αίτια με τη μορφή των απειλών για τις πόλεις, με στόχο την απρόσκοπτη συνέχιση της κερδοφορίας και την διαμόρφωση ενός νέου «ανθεκτικού» υποκειμένου, προσαρμοσμένου σε αυτήν. Παράλληλα αναδεικνύεται η διαφορά αυτού του υπό συγκρότηση με βάση το πρόγραμμα της ανθεκτικότητας υποκειμένου, στον παγκόσμιο Βορρά και στον παγκόσμιο Νότο.
Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από το περιοδικό Marginalia. Συνεχίστε την ανάγνωση του «100 ανθεκτικές πόλεις: μια ευγενική χορηγία του Ιδρύματος Rockefeller»
Ένα σιντριβάνι (αντί) για την πλατεία Ομονοίας
Του Γιώργου Παπαγκίκα, αρχιτέκτονα, ΥΔ Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, μέλους της Αριστερής Κίνησης Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων
Το ακόλουθο άρθρο αναφέρεται στον επανασχεδιασμό και ανακατατασκευή της πλατείας Ομονοίας. Περιλαμβάνει μια αναφορά στα γεγονότα και τις διαδικασίες επιλογής του τελικού σχεδίου καθώς και μια κριτική ανάλυση της νέας αρχιτεκτονικής μορφής και του ιδεολογικού πλαισίου της. Τέλος επιχειρεί μια προσέγγιση της βαθύτερης πολιτικής-κοινωνικής στόχευσης της παρέμβασης. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ένα σιντριβάνι (αντί) για την πλατεία Ομονοίας»
Εργασία και εργατικό κίνημα στην Ελλάδα της κρίσης. Το παράδειγμα του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών
Γιώργος Παπαγκίκας
Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στον κατάλογο της ελληνικής συμμετοχής στην 15η Biennale Αρχιτεκτονικής της Βενετίας «#This Is A Co-op», το 2016. Καταταγμένο στη θεματική της κρίσης του επαγγέλματος του αρχιτέκτονα και των συλλογικών απαντήσεων σε αυτή, επιχειρεί μια παρουσίαση του εργατικού κινήματος και του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, του βασικού συλλογικού συνδικαλιστικού φορέα στον κλάδο των τεχνικών και μηχανικών. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Εργασία και εργατικό κίνημα στην Ελλάδα της κρίσης. Το παράδειγμα του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών»
Όψεις της κληρονομιάς του κονστρουκτιβισμού στη Ρωσία σήμερα
Μαριάννα Τζιαντζή
Το παρόν άρθρο αποτελεί εισήγηση στην εκδήλωση με τίτλο «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ – Μοντερνισμός στην ΕΣΣΔ – Ένας άλλος κόσμος ήρταν εφικτός» που διοργάνωσε η ΑΚΕΑ την Κυριακή 19 Νοέμβρη στον ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ.
Εδώ και περίπου δύο δεκαετίες εκδηλώνεται στη Δύση ένα ζωηρό ενδιαφέρον για τη σοβιετική πρωτοπορία στις εικαστικές τέχνες και την αρχιτεκτονική. Πάμπολλες εκθέσεις, πολλές εκδόσεις, πολλά συνέδρια, ντοκιμαντέρ, πλούσια αρθρογραφία, ενώ το ενδιαφέρον αυτό κορυφώθηκε με αφορμή τα 100 χρόνια από την Επανάσταση του Οκτώβρη.
Στο μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα η σοβιετική αρχιτεκτονική των πρώτων μετεπαναστατικών χρόνων (μέχρι το 1935 περίπου) ήταν μια μαύρη τρύπα στις σπουδές και τη βιβλιογραφία της ιστορίας της τέχνης και της αρχιτεκτονικής στη Δύση. Με ελάχιστες εξαιρέσεις. Όπως εύστοχα έχει επισημανθεί, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου και τα δύο στρατόπεδα προτιμούσαν την αποσιώπηση. Οι Αμερικανοί γιατί η αναγνώριση των σοβιετικών επιτευγμάτων στην αρχιτεκτονική και τις εικαστικές τέχνες θα ανέτρεπε την προπαγάνδα τους ότι οι τρισκατάρατοι μπολσεβίκοι κατέπνιγαν τη δημιουργικότητα του ατόμου. Οι Σοβιετικοί γιατί ο κονστρουκτιβισμός δεν χωρούσε στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού – αν και υπήρξαν σημαντικοί σοβιετικοί μελετητές αυτού του ρεύματος και πριν την κατάρρευση του ᾽89. Πάντως, μετά το ’60 το κράτος προτιμούσε να προβάλλει τα τεράστια προγράμματα ανέγερσης κατοικιών για εκατομμύρια πολίτες με τη μέθοδο της προκατασκευής. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Όψεις της κληρονομιάς του κονστρουκτιβισμού στη Ρωσία σήμερα»
Η επιρροή της ΝΕΠ στην αρχιτεκτονική δημιουργία
Άλκηστη Πρέπη
Το παρόν άρθρο αποτελεί εισήγηση στην εκδήλωση με τίτλο «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ – Μοντερνισμός στην ΕΣΣΔ – Ένας άλλος κόσμος ήρταν εφικτός» που διοργάνωσε η ΑΚΕΑ την Κυριακή 19 Νοέμβρη στον ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ.
Αφορμή να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα μου έδωσε η αναζήτηση της απάντησης στο ερώτημα: πώς και γιατί αποδυναμώθηκε η «θρυλική» στις μέρες μας ρωσική πρωτοπορία;
Η επικράτηση των κλασικιστικών μορφών στην σοβιετική αρχιτεκτονική από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, φαίνεται να παραγκώνισε τις μοντερνιστικές τάσεις της δεκαετίας του 1920. Οι κυριαρχούσες ερμηνείες για τα αίτια αυτής της μεταστροφής περιορίζονται σε μονομερείς, κατά τη γνώμη μου, θέσεις που αναζητούν επιχειρήματα σε απλοποιητικά ερμηνευτικά σχήματα και κοινωνικο-ιστορικά δεδομένα που συνήθως δεν είναι τεκμηριωμένα με επάρκεια. Έτσι ο “θάνατος της ρώσικης πρωτοπορίας”, σύμφωνα με αυτές τις αφηγήσεις οφείλεται, αρχικά, στην υιοθέτηση της ΝΕΠ, η οποία, αναπαράγοντας τις καπιταλιστικές σχέσεις, οδηγεί στην επανένταξη των αστών, κλασικιστών αρχιτεκτόνων. Και στη συνέχεια οφείλεται στην άνοδο του Στάλιν στην ηγεσία του κόμματος, καθ’ υπόδειξη του οποίου επιβάλλονται και τελικώς ηγεμονεύουν οι συντηρητικές τάσεις στην τέχνη και στην αρχιτεκτονική. Η παραπάνω όμως ανάλυση –πέρα από το ότι υποβαθμίζει το εξαιρετικά πλούσιο κοινωνικο-πολιτικό υπόβαθρο της εποχής– μοιάζει, εντέλει, να περιορίζεται στην ανάγνωση της αρχιτεκτονικής θεωρίας και παραγωγής μέσα από πολιτικές προτιμήσεις συγκεκριμένων προσώπων. Μέσα από αυτή την οπτική στην πραγματικότητα είναι δύσκολο να αποτυπωθούν οι πολύπλοκες και σύνθετες διεργασίες που ακολουθούν την Οκτωβριανή Επανάσταση σχετικά με την κατεύθυνση που θα πάρει η νέα σοβιετική αρχιτεκτονική. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Η επιρροή της ΝΕΠ στην αρχιτεκτονική δημιουργία»
Η «Αττική σε κρίση» και οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται
- Μαριάννα Τζιαντζή, Κώστας Βουρεκάς, Θάνος Ανδρίτσος
Το παρακάτω άρθρο με αφορμή και θέμα το συνέδριο «Αττική σε Κρίση» του ΣΑΔΑΣ Αττικής, αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΠΡΙΝ» και το φύλλο της 28.10.2017.
Στην Ελλάδα έχουν ήδη διεξαχθεί 11 πανελλήνια αρχιτεκτονικά συνέδρια με φορέα τον Σύλλογο Αρχιτεκτόνων, το πρώτο το 1961 και το τελευταίο το 2011. Το τριήμερο επιστημονικό συνέδριο, που διοργανώθηκε πριν μία εβδομάδα στο Πολυτεχνείο από το Τμήμα Αττικής του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, ξεχωρίζει για αρκετούς λόγους.
Ο τίτλος του συνεδρίου ήταν «Αττική σε Κρίση. Μητροπολιτική περιοχή της Αττικής: Όψεις της κρίσης στην πόλη και την κατοικία και οι αρχιτέκτονες. Μεταλλαγές στις διαδικασίες χωρικής παραγωγής και σχεδιασμού». Πολλοί από τους εισηγητές είχαν βιωματική σχέση με το θέμα του συνεδρίου, είτε ως εργαζόμενοι ή (ημι)άνεργοι μηχανικοί είτε ως κάτοικοι περιοχών που μεταλλάσσονται (προς το χειρότερο) στο πλαίσιο των μεγάλων επενδυτικών σχεδίων. Δεν μίλησαν ως ουδέτεροι παρατηρητές κοινωνικών, οικονομικών, χωροταξικών κ.λπ. φαινομένων αλλά, σε πολλές περιπτώσεις, ως μάχιμα, δρώντα υποκείμενα και συλλογικότητες. Με έναν τρόπο, το συνέδριο ήταν ένα χρονικό της κρίσης με το βλέμμα αυτών που πλήττονται από την κρίση και όχι εκείνων των λίγων που επωφελούνται απ’ αυτήν. Οι εισηγητές προέρχονταν από τον επιστημονικό/ακαδημαϊκό χώρο, τον επαγγελματικό χώρο και τα κινήματα πόλης, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις συγκέντρωναν παραπάνω από μία από αυτές τις ιδιότητες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Η «Αττική σε κρίση» και οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται»
Ιστορικές Διαδρομές του Φεμινιστικού Κινήματος: Από την ακτιβιστική έκρηξη του ’60-’70 μέχρι τον σύγχρονο φεμινιστικό διεθνισμό
Στο παρόν άρθρο δημοσιεύουμε απόσπασμα της προφορικής εισήγησης της Αλίκης Κοσυφολόγου στην εκδήλωση «ο Φεμινισμός σήμερα, θεωρίες και πρακτικές των κινημάτων», που έλαβε χώρα στην 5η Συνάντηση Νέων Αρχιτεκτόνων στον ξενώνα Στάμου Στούρνα, στην Άλλη Μεριά Πηλίου στις 22 Αυγούστου 2017. Η Αλίκη Κοσυφολόγου είναι Διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας και μέλος της Ομάδας Κιουρί@.
Αλίκη Κοσυφολόγου
Φεμινιστικοί λόγοι και λόγοι για τον φεμινισμό
Στο πρώτο κεφάλαιου του δοκιμίου Ένα δικό της δωμάτιο (1929), η Virginia Woolf μας αφηγείται την ιστορία της Judith Shakespeare, δηλαδή της υποτιθέμενης αδερφής του William Shakespeare, η οποία αν και διέθετε την ίδια δημιουργική φαντασία με τον αδερφό της στερήθηκε τη δυνατότητα να την καλλιεργήσει και να παράγει αποτέλεσμα από αυτήν, καθώς όταν ο αδερφός της πήγαινε σχολείο και μορφωνόταν, εκείνη ήταν υποχρεωμένη να παραμένει στο σπίτι, απασχολούμενη με έργα που αναγνωρίζονταν ως αποκλειστικά γυναικεία. Οι ομοιότητες είναι προφανείς και εύκολα καταλαβαίνουμε πως το όνομα Τζουντιθ είναι στην πραγματικότητα ένα άλλο όνομα για το όνομα Βιρτζίνια και πως η οικογενειακή κατάσταση της Τζούντιθ είναι μία μεταφορά της οικογενειακής κατάστασης της Βιρτζίνια, στο πλαίσιο της οποίας η ίδια ήταν υποχρεωμένη να παρακολουθεί μαθήματα στο σπίτι και να προετοιμάζεται για τη ζωή σε αυτό, ενώ οι «αφελείς» αδερφοί της φοιτούσαν στο σχολείο. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορικές Διαδρομές του Φεμινιστικού Κινήματος: Από την ακτιβιστική έκρηξη του ’60-’70 μέχρι τον σύγχρονο φεμινιστικό διεθνισμό»
Documenta 14, μαθαίνοντας…
Παρουσιάζουμε εδώ την εισήγηση του Σάββα Μιχαήλ, συγγραφέα και γραμματέα του ΕΕΚ, στην εκδήλωση με τίτλο «Η σύγχρονη τέχνη στην εποχή της κρίσης: με αφορμή την Documenta 14», που έλαβε χώρα στην 5η Συνάντηση Νέων Αρχιτεκτόνων στον ξενώνα Στάμου Στούρνα, στην Άλλη Μεριά Πηλίου, στις 20 Αυγούστου 2017.
Σάββας Μιχαήλ
Το τέλος της Μητρόπολης
…bit verni nashemou otsestvou vo vremeni[1]– να είμαστε πιστοί στην πατρίδα μας μέσα στον χρόνο, στην ιστορική εποχή, ζητούσε ο Λεβ Νταβίντοβιτς Τρότσκυ από όσους κι όσες παλεύουν να αλλάξουν τον κόσμο για να ανατείλει η Νέα Εποχή της πανανθρώπινης απελευθέρωσης.
Να είμαστε πιστοί στην εποχή δεν σημαίνει να είμαστε προσαρμοσμένοι στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, στο κυρίαρχο «πνεύμα της εποχής», στο Zeitgeist που την νομιμοποιεί. Το αντίθετο: σημαίνει να τολμάς «να συγκρούεσαι με το πνεύμα της εποχής», όπως ζητούσε ο Κierkegaard, «να δρας με τρόπο παράκαιρο», όπως καλούσε ο Νietzsche, «δηλαδή ενάντια στους καιρούς και έτσι επί των καιρών, υπέρ […] ενός μελλοντικού καιρού». Συνεχίστε την ανάγνωση του «Documenta 14, μαθαίνοντας…»
Εισηγήσεις στην εκδήλωση «Το ‘Συλλογικό’ στον σχεδιασμό – Πόλη, Αρχιτεκτονική, Αυτοδιοίκηση, Συμμετοχικός Σχεδιασμός και Δημοκρατικός Έλεγχος»
Την Κυριακή 22 Μαΐου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση – συζήτηση της Αριστερής Κίνησης Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων με τίτλο «Το ‘Συλλογικό’ στον Σχεδιασμό – Πόλη, Αρχιτεκτονική, Αυτοδιοίκηση, Συμμετοχικός Σχεδιασμός και Δημοκρατικός Έλεγχος» στα γραφεία του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ). Εδώ δημοσιεύουμε τα βίντεο με την εισήγηση που έγινε στο πλαίσιο της εκδήλωσης από τον Δημήτρη Πούλιο, αρχιτέκτονα, υποψήφιο διδάκτορα του ΕΜΠ και μέλος της ΑΚΕΑ, απόσπασμα της εισήγησης της Αναστασίας Ματσούκα, νομικού και απόσπασμα της εισήγησης της Ίριδας Λυκουριώτη, επίκουρης καθηγήτριας της Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Εισηγήσεις στην εκδήλωση «Το ‘Συλλογικό’ στον σχεδιασμό – Πόλη, Αρχιτεκτονική, Αυτοδιοίκηση, Συμμετοχικός Σχεδιασμός και Δημοκρατικός Έλεγχος»»
Εισήγηση στην εκδήλωση «Η ανάγνωση του χώρου μέσα από πρακτικές σεξουαλικότητας και ταυτότητας φύλου»
Μιχάλης Πισσαρίδης
Το παρακάτω κείμενο έγινε εισήγηση στην εκδήλωση της Αριστερής Κίνησης Εργαζομένων Αρχιτεκτόνων (Α.Κ.Ε.Α.) και της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας (Λ.Ο.Α.), με τον τίτλο «Η ανάγνωση του χώρου μέσα από πρακτικές σεξουαλικότητας και ταυτότητας φύλου». Η εκδήλωση αυτή πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της παρουσίας των 2 ομάδων στο Στέκι Μεταναστών και ενισχύθηκε από την παρουσία της Καθηγήτριας Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ Ντίνας Βαΐου και των Επιμελητριών του βιβλίου του Γιώργου Μαρνελάκη «Στενές επαφές Φύλου, Χώρου και Σεξουαλικότητας». Η παρούσα εισήγηση έγινε από τον Μιχάλη Πισσαρίδη, αρχιτέκτονα – πολεοδόμο, μέλος της ΑΚΕΑ και της LGBTQ ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Μία εισήγηση που πραγματεύεται εκτός από το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο της συσχέτισης ΛΟΑΤ, Αριστεράς και κινήματος, το θεωρητικό υπόβαθρο γύρω από την ετεροκανονική και ετερόφυλη ανάδειξη του χώρου (δημοσίου/ιδιωτικού), με τον ταυτόχρονο αποκλεισμό οποιασδήποτε άλλης έκφρασης μέσα σε αυτόν, αναδεικνύοντας την κοινωνική κατασκευή του χώρου στα ζητήματα φύλου και σεξουαλικής καταπίεσης. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Εισήγηση στην εκδήλωση «Η ανάγνωση του χώρου μέσα από πρακτικές σεξουαλικότητας και ταυτότητας φύλου»»
ΤΑΙΠΕΔ, Χωροταξική και Πολεοδομική Μεταρρύθμιση και νέα αναπτυξιακά μοντέλα
ΠΗΓΗ: ΣΕΒ, pwc & REMACO Α.Ε. (2014) Εθνικό Σύστημα Χωρικού Σχεδιασμού από τη σκοπιά της επιχειρηματικότητας
Κώστας Βουρεκάς
Αναδημοσίευση από τις Οικοτριβές, τεύχος 17, Ιούνιος 2015
Η περίοδος της κρίσης χρέους στην Ελλάδα μέχρι στιγμής σημαδεύεται από έναν καταιγισμό νέων νομοθετημάτων, τα οποία ήδη έχουν αλλάξει πλήρως το τοπίο σε όλες τις κλίμακες του σχεδιασμού. Το σύνολο των νομοθετικών αλλαγών, αν το λεγόμενο «μνημονιακό κεκτημένο» σταθεροποιηθεί και εμπεδωθεί, φαίνεται να συγκροτούν μία μεγάλης σημασίας ιστορική τομή: το ελληνικό κράτος, το οποίο από την ίδρυσή του εφάρμοζε διαχρονικά μια πολιτική ενίσχυσης της μικρής ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα την κοινωνική και γεωγραφική διάχυση του οφέλους από την γαιοπρόσοδο που προκύπτει, αλλάζει τις προτεραιότητές του και μετατοπίζει το κέντρο βάρους των πολιτικών του στην ενίσχυση της μεγάλης ιδιοκτησίας και του μεγάλου κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στον κλάδο της γης και της οικοδομής. Στον πυρήνα της εφαρμογής αυτής της πολιτικής βρίσκεται η διαδικασία ιδιωτικοποίησης ακίνητων περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, με ειδική έμφαση στον κλάδο του τουρισμού και του παραθερισμού. Συνεχίστε την ανάγνωση του «ΤΑΙΠΕΔ, Χωροταξική και Πολεοδομική Μεταρρύθμιση και νέα αναπτυξιακά μοντέλα»
Από το Λονδίνο της Πρώτης Διεθνούς και το βιομηχανικό Μάντσεστερ στις ρώσικες στέπες.
Η μελέτη των συνθηκών διαβίωσης των «προλετάριων όλων των χωρών» ως θεμελιώδης πλευρά του μαρξισμού.
Θάνος Ανδρίτσος
Αρχιτέκτονας- πολεοδόμος, Υπ. Διδάκτορας Οικονομικής Γεωγραφίας
*Κείμενο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 110 του περιοδικού Ουτοπία με αφιέρωμα στην Α Διεθνή και τίτλο «Α’ ΔΙΕΘΝΗΣ: ΤΟ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ»
Εισαγωγή
Η ίδρυση της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (Α Διεθνής) το 1864 και η δράση της τα επόμενα χρόνια αποτελούν αναμφισβήτητα μια κορυφαία στιγμή της πολιτικής ζωής του Κάρολου Μαρξ και του Φρειδερίκου Ένγκελς. Η αδιάκοπη και εξαντλητική ενασχόληση, κυρίως του Μαρξ, για πάνω από μια δεκαετία με όλες τις πλευρές της δράσης και της εσωτερικής ζωής της, επικυρώνει αυτή την παραδοχή. Μια σύγχρονη συζήτηση για τη σημασία της Πρώτης Διεθνούς, που φιλοξενείται στο παρόν αφιέρωμα, δεν εκπληρώνει μονάχα το στόχο μιας επετειακής απόθεσης φόρου τιμής ενάμιση αιώνα μετά, αλλά αποτελεί αναγκαστικά μια επαναπροσέγγιση της ιστορίας του μαρξισμού και του εργατικού κινήματος και ένα βάθεμα σε ιδιαίτερες πλευρές αυτής της κληρονομιάς. Σε αυτό τον στόχο επιχειρεί να συμβάλλει το παρόν κείμενο, υποστηρίζοντας ότι η σε βάθος μελέτη και κατανόηση του τρόπου ζωής και ιδιαίτερα των συνθηκών διαβίωσης της εργατικής τάξης αποτέλεσε ένα από τα θεμελιώδη στοιχεία της γέννησης και εξέλιξης της μαρξιστικής θεωρίας .
Τοπία τουρισμού: μια κριτική παρουσίαση της ελληνικής συμμετοχής στη 14η biennale αρχιτεκτονικής της Βενετίας
Γιώργος Παπαγκίκας
Με αφορμή τη λήξη της έκθεσης του ελληνικού περιπτέρου της 14ης biennale αρχιτεκτονικής της Βενετίας στη χώρα μας, το άρθρο θα επιχειρήσει μια προσέγγιση της ελληνικής συμμετοχής στη διοργάνωση. Η απόπειρα αυτή δε θα αναφερθεί στο υπόλοιπο σύνολο της biennale και δεν θα κάνει συγκρίσεις με άλλα εθνικά περίπτερα ούτε θα περιγράψει τον κατάλογό της· θα προβεί σε μια παρουσίαση και κριτική του θεάματος με το οποίο ήρθε σε επαφή το ευρύ ελληνικό κοινό, δηλαδή αποκλειστικά της έκθεσης όπως αυτή εμφανίσθηκε στο Μουσείο της Ακρόπολης.
Όπως οι περισσότεροι αρχιτέκτονες γνωρίζουν, κάθε δύο χρόνια η Βενετία γίνεται το κέντρο του παγκόσμιου αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος φιλοξενώντας το σημαντικότερο περιοδικό γεγονός στο συγκεκριμένο πεδίο, τη biennale αρχιτεκτονικής. Τους 6 μήνες λειτουργίας της, οι περίπου 200.000 επισκέπτες γίνονται θεατές μιας τεράστιας εκθεσιακής εγκατάστασης η οποία οργανώνεται σε τρία τμήματα. Εκτός από τις δύο μεγάλες ενιαίες εκθέσεις (η μία στην περιοχή του παλιού arsenale και η άλλη στην περιοχή των Giardini, δηλαδή των κήπων της πόλης) ο θεσμός περιλαμβάνει τις εθνικές συμμετοχές, οι περισσότερες εκ των οποίων παρουσιάζοντα στα εθνικά περίπτερα (τα οποία βρίσκονται και αυτά στην περιοχή των κήπων) και καλούνται κάθε φορά να διερευνήσουν ένα κοινό ερευνητικό ερώτημα.
Το καζίνο, το αεροδρόμιο και οι επιχειρηματικές διαπλοκές…
Παναγιώτης Βασιλάκης & Αλέξανδρος Ρεκλείτης
Αναδημοσιεύουμε εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση του Παναγιώτη Βασιλάκη, τοπογράφου μηχανικού και του Αλέξανδρου Ρεκλείτη, οικονομολόγου, αμφότεροι μέλη της ΠΡΩτοβουλίας ΚΑΤοίκων στα νότια, σχετικά με την επένδυση της Lamda Develpment στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. Κεντρική ιδέα του κειμένου είναι ότι μία λογική αντιπαράθεσης με την επένδυση η οποία βασίζεται στη σκανδαλολογία και επομένως μπορεί να εκλειφθεί ως συνηγορία υπέρ μίας άλλης «υγιούς» επιχειρηματικής αξιοποίησης του χώρου του Ελληνικού, αποδεικνύεται ανεπαρκής. Τόσο σε ότι αφορά το τίμημα εξαγοράς του χώρου, όσο και σε ότι αφορά ευρύτερα τη συμφωνία την οποία έχει συνάψει δια μέσου του ΤΑΙΠΕΔ το Ελληνικό Δημόσιο με τη Lamda, υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα από την άλλη πλευρά ότι στο σημερινό πλαίσιο της κρίσης, της ανεπαρκούς ζήτησης και της μεγάλης πτώσης των τιμών των ακινήτων, η συμφωνία δεν είναι και τόσο «σκανδαλώδης» με όρους ελεύθερης αγοράς. Η έμπρακτη και κινηματική αμφισβήτηση ακριβώς αυτών των όρων στην «αξιοποίηση» του χώρου αποτελεί την πρόταση των δύο συγγραφέων. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Το καζίνο, το αεροδρόμιο και οι επιχειρηματικές διαπλοκές…»
Υπερσυντηρητική η αρχιτεκτονική της «επιστροφής στο κέντρο»; Ένα σχόλιο με αφορμή το πρώην κτίριο του Υπ.Παιδείας στη Μητροπόλεως
Πρόσφατα ήρθαν στη δημοσιότητα τα σχέδια της Εκκλησίας της Ελλάδος για το μέλλον του κτιρίου του πρώην Υπ. Παιδείας στην οδό Μητροπόλεως (που είναι ιδιοκτησία της). Μετά από δέκα διαγωνισμούς αξιοποίησης, το κτίριο περνάει στη διαχείριση του ξενοδοχειακού ομίλου του Γεράσιμου Φωκά και μετατρέπεται σε ξενοδοχείο. Οι διάφοροι «σωτήρες» του κέντρου της Αθήνας υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό την είδηση. Στον ημερήσιο τύπο είδαμε άρθρα με τίτλους όπως «Η Εκκλησία δίνει ζωή σε κτίριο-φάντασμα του Κέντρου» που έρχονταν να σφραγίσουν το πνεύμα της «μεγάλης επένδυσης».
Οι τελευταίες αυτές εξελίξεις φέρνουν ακόμη μια φορά στο προσκήνιο το ζήτημα του κέντρου της Αθήνας, ενώ οι Αρχιτεκτονικές «λύσεις» για το νέο ξενοδοχείο αναδεικνύουν πόσο δευτερεύουσα είναι κάθε έννοια προστασίας και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς για Κυβέρνηση και Δήμο. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Υπερσυντηρητική η αρχιτεκτονική της «επιστροφής στο κέντρο»; Ένα σχόλιο με αφορμή το πρώην κτίριο του Υπ.Παιδείας στη Μητροπόλεως»
Έκθεση της αξιόλογης αρχιτεκτονικής των κτιρίων που ιδιωτικοποιούνται σήμερα ως τουριστικά ακίνητα μέσω του ΤΑΙΠΕΔ
Στο πλαίσιο της 2ης Συνάντησης Νέων Αρχιτεκτόνων διοργανώθηκε έκθεση παρουσίασης της αξιόλογης αρχιτεκτονικής των τουριστικών ακινήτων που ιδιωτικοποιούνται σήμερα μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, σαν συμβολή στον αγώνα ενάντια στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας με πρόφαση το δημόσιο χρέος. Από τα 14 αυτά ακίνητα, που αποτελούν ένα από τα πρόσφατα «πακέτα» ιδιωτικοποιήσεων, παρουσιάστηκαν τρία που βρίσκονται στην περιοχή του Πηλίου (αρχοντικό Μουσλή, αρχοντικό Ευαγγελινάκη και αρχοντικό Ξηραδάκη) και τρία ακόμα στην υπόλοιπη Ελλάδα (Ξενία στην Άνδρο, Σανατόριο Μάνα αλλά και μία κινηματογραφικά διάσημη λαϊκή κατοικία στην Πλάκα). Το παρόν άρθρο βασίζεται στο υλικό που συγκεντρώθηκε από τις πινακίδες της έκθεσης.
Δεκατέσσερα τουριστικά ακίνητα τα οποία θα μετατραπούν σε μπουτίκ ξενοδοχεία, βγάζει σε διεθνή διαγωνισμό μιας φάσης το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ). Ο πλειοδοτικός διαγωνισμός αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στο 2014 και αφορά στην πώληση, μεταβίβαση επιφανείας για 99 έτη και μίσθωση για 50 χρόνια των ακινήτων. Συγκεκριμένα τα 14 ακίνητα, τα οποία δεν λειτουργούν περιλαμβάνουν οκτώ επιλεγμένα πρώην ξενοδοχεία Ξενία, τρία παραδοσιακά Αρχοντικά στο Πήλιο, δύο πρώην Σανατόρια, στην Αρκαδία και στη Ρόδο και η Villa de Vecchi, ακίνητο ιστορικής σημασίας στη Ρόδο. Περαιτέρω, αναμένεται να υλοποιηθούν επιπλέον επενδύσεις με την ανάπτυξη πολυτελών ξενοδοχειακών μονάδων (Boutique Hotels). Με βάση τον αρχικό προγραμματισμό η καταληκτική ημερομηνία υποβολής προσφορών είναι η 30η Σεπτεμβρίου 2014. Στην περιοχή του Πηλίου επιδιώκεται πώληση κατά κυριότητα για το «Αρχοντικό Ευαγγελινάκη», έκταση 510 τ.μ. στις Μηλιές Πηλίου με παραδοσιακό ξενώνα, το «Αρχοντικό Μουσλή», έκταση 453 τ.μ. στη Μακρυνίτσα Πηλίου με παραδοσιακό ξενώνα και το «Αρχοντικό Ξηραδάκη», έκταση 738,30 τ.μ. στη Μακρυνίτσα Πηλίου με παραδοσιακό ξενώνα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Έκθεση της αξιόλογης αρχιτεκτονικής των κτιρίων που ιδιωτικοποιούνται σήμερα ως τουριστικά ακίνητα μέσω του ΤΑΙΠΕΔ»
